Wyróżnia się trzy sposoby układania płytek ceramicznych:

1. „Na klej”. Jest to metoda tradycyjna polegająca na układaniu płytek na zaprawie klejowej dostosowanej do miejsca układania (wewnątrz lub na zewnątrz budynku), rodzaju podłoża (podłoże twarde lub elastyczne), obciążenia powierzchni (dom czy hala produkcyjna)..
   a) Klej – wybór producenta kleju jest sprawą indywidualną. Najpopularniejsi producenci na polskim rynku to: Atlas, Henkel (Ceresit), Deitermann, Mapei, Sopro, Botament, Bolix, Shomburg. Najważniejszy jest dobór kleju ze względu na zastosowanie: na zewnątrz – elastyczny, do dużych płytek – podsiąkający, do dużych płaskich powierzchni – rozpływny itd.
   b) Rozmiar ząbków pacy – generalną zasadą jest czym większa płytka tym większe ząbki pacy. np. do płytki 30×30 używa się najczęściej 8 mm ząbków.
   c) Kierunek wykonywania ząbków: jest to istotny parametr szczególnie na ścianach. Ząbki powinny iść pionowo. Zapobiega to osuwaniu się płytek szczególnie przy układaniu niecki basenowej którą układa się od góry.
   d) Grubość kleju: Najczęstszym błędem glazurników jest zbyt gruba warstwa kleju. Grubość kleju nie powinna być mniejsza niż 2 mm i większa niż 5mm. Co prawda są kleje dopuszczające grubość warstw 8-30 mm, ale należy to traktować jako absolutny wyjątek.
   e) Klej nie jest do wyrównywania nierówności posadzki!
2. Metoda wibracyjna. Jest to metoda stosowana przy przemysłowym układaniu płytek na dużych powierzchniach. Tą metodą układane są płytki o grubości pow.12 mm i rozmiarach od 15×15 cm do 30×30 cm. Płytki są układane na zaprawie cementowej pokrytej warstwą szczepną a następnie wibrowane co daje gwarancję uzyskania równej powierzchni oraz dokładnego przylegania płytek do zaprawy w celu uzyskania odpowiedniej wytrzymałości.
   a) Parametrem na który należy zwrócić uwagę przy układaniu wibracyjnym jest projektowany ostateczny poziom posadzki. Ze względu na wymaganą minimalna grubość betonu (3-4 cm) oraz grubość płytki 12-20 mm należy przyjąć wysokość jastrychu -6 do -7 cm.
   b) Dla otrzymania równomiernego przylegania płytek należy stosować warstwy szczepne. Często w tym celu dla obniżki kosztów stosowany jest cement. O ile dla terrazo oraz klinkieru jest to dopuszczalne to do płytek gresowych powinno się stosować preparaty typu planicrete.
   c) Ze względu na duże powierzchnie absolutnie niezbędne jest stosowanie dylatacji z reguły od 6mx6m do 8mx8m.
   d) Przy układaniu wibracyjnym na niezbyt stabilnym podłożu lub na piętrze należy stosować warstwę ślizgową np. 2x folia oraz zbroić beton pod płytką siatką 150x150x3mm.
   e) Fugowanie można wykonać zasypką cementową z piaskiem kwarcowym i zatrzeć zacieraczką (wariant tańszy) lub spoiny wypełnić fugą cementową, epoksydową lub krzemianową w zależności od wymagań inwestora.
3. Mocowanie mechaniczne. Mocowanie mechaniczne płytek stosowane jest na elewacjach budynków za pomocą kotew. Wyróżnia się dwie metody mocowania: z kotwami widocznymi i niewidocznymi. Na elewacje budynków stosuje się płytki o większych rozmiarach: od 30×60 do 60×120 cm.
   a) Zasadniczym elementem przesądzającym o stosowaniu płytek ceramicznych gresowych na elewacje wentylowane jest stosunkowo niski koszt wykonania (w porównaniu do elewacji z kamienia) dotyczy to szczególnie elewacji z płytek gresowych z mocowaniem widocznym. Atutem elewacji z płytek ceramicznych jest lekkość oraz duża wytrzymałość przy stosunkowo cienkiej płycie (zwykle 10-12mm). Technologia mocowania elewacji z kotwami zakrytymi jest dużo trudniejsza i wymaga specjalistycznego sprzętu przy kotwach rozporowych np. systemu VESSEL, Graniti Fiandre lub dostaw gotowych fabrycznie klejonych elementów jak Agrob Buchtal.
   b) Kryterium stosowania elewacji wentylowanej jest wysokość budynku. Stosowanie technologii klejenia elewacji przy wysokich budynkach stwarza niebezpieczeństwo odpadania płytek w przypadku przemarznięcia elewacji szczególnie w naszej strefie klimatycznej. W krajach gdzie klimat na to pozwala wykonywane są elewacje do 50 pieter (Szanghai Pekin)

Źródło: www.haxgres.pl